Ik woonde toen in de showroom. Als ik tenminste in Amsterdam was, want toen zat ik voortdurend in andere steden of dorpen. Maar als ik in Amsterdam was woonde ik beneden in de ruimte die we nog steeds hardnekkig de showroom blijven noemen.
Vroeger had de drukker daar zijn showruimte voor het kommerciële drukwerk dat hij vervaardigde. Nu is het een ruimte die er uit ziet als een science fiction paleisje. Geen meubelen, maar vloeren op verschillende hoogtes, een bedieningspaneel vooral het licht en het geluid. Goeie muziek en veel kussens. Het is heerlijk om er ‘s avonds met vrienden te zitten, stoond te worden en eindeloos te kletsen. Een paar maanden geleden had ik vrienden uit Duitsland op bezoek. Holger en Vera. Samen wonen ze op een klein kasteel dichtbij München. In dat magiese landschap met mistige zwaarmoedige bergen, stille bergmeren en te gekke kastelen. We hadden een prettige avond samen het is misschien wel aardig om wat over hen te vertellen. Omdat het tegelijk wat over Duitsland vertelt en dat is toch een land dat zeer dichtbij ligt niet waar?
Holger leest op het ogenblik voornamelijk Nietzsche en zo nu en dan komt hij samen met Florian om samen met hem muziek te maken. Florian speelt dan op de Moog en Holger speelt op tabla. Uren kunnen ze samen spelen. Hemelse geluiden, romantiese onderwater muziek. Ze hebben samen ongeveer dezelfde ervaringen gehad. Allebei zijn ze eens in het water gevallen en bijna verdronken. Dat gevoel van het onder water zinken, dat uiten ze in hun eindeloze sessies. Ze treden niet op maar ze hebben wel een elpee gemaakt die Affenstunde heet. Als je de hoes open slaat dan zie je een foto van zo’n doodstil bergmeer. De muziek begint met een plons alsof je in het water springt. Ik heb al eens in deze krant geschreven over de plaat die ik voortdurend op de achtergrond hoorde spelen toen ik in München was. Ze hebben de naam Popol Vuuh. Hun eerste plaat kwam uit bij Liberty en hun tweede plaat komt uit bij BASF op een nieuw label. Hun tweede plaat begint ook weer met water, maar op kant twee gaan ze te keer op een giganties kerkorgel.
“Als we ons goed voelen maken we een tape van wat we doen. Maar ik speel niet zo veel, soms maar een keer per jaar.”Florian is meer in mystiek geïnteresseerd en in Boeda. Ik ben daar niet zo voor. Ik houd niet van theologie, leven na de dood. Het doodt de fantasie en de geest. Ik leef meer in het nu. Vroeger speelde hij in Amon Duul, een van de zeer suksesvolle duitse popgroepen. Daarvoor was hij een zeer suksesvolle beeldhouwer die een grote orderportefeuille had. Beelden van 5 meter hoogte voor de grootindustrie tot hij een eind aan die karriere maakte door in plaats van een lezing over kunst te houden voor grootindustriëlen, verklaarde hij dat zij een stelletje boeven waren die hun arbeiders op slinkse wijze uitbuitten. En ze een duidelijk alternatief gaf.
“Hij is echt te gek, de rijke mensen gebruiken je als argument om te laten zien hoe progressief ze zijn. Ik ben ermee opgehouden officieel kunstenaar te zijn. Ik werk alleen nog maar voor mezelf. Toen ben ik lid geworden van de SDS. Ging naar de akademie waar ik ontzettend veel plezier heb gehad. We hebben eens het hele gebouw geschilderd, plus de tuin en alle bomen, in zeer felle kleuren. Op het balkon stond een grote donald duck die sieg heil maakte.
Holger werd een belangrijke man in de SDS, gaf veel lezingen en was politiek zeer aktief. Zo was hij betrokken bij het optreden van de anti-autoritaire kinder creches. Maar nu heeft hij grote bezwaren tegen de linkse beweging. Hij vindt het te gek dat men het links zijn als een beroep gaat zien.
De ideologische verschillen en ruzies zijn ongelooflijk. Na al dat revolutie gespeel en het ludiek beschilderen van universiteiten ga je op een gegeven moment nadenken wat je nou eigenlijk aan het doen bent. Al spoedig ontdekt je dan dit erg veel links georiënteerde lieden hun Marx niet eens goed gelezen hebben. De fabrieksarbeider is bijvoorbeeld niet het echte proletariaat. Maar die student op de universiteit.
Ze hebben wel een soort gevoel over wat er mis is en wat veranderen moet, maar het is op erg weinig gebaseerd. Het is alsof je over het weer praat en zegt dat het slecht weer is en de ander zegt ‘ja het is hondeweer’, maar hij kijkt niet eens uit het raam of het wel zo is. Links zijn houdt ook in dat je tegen muziek bent, tegen sex en in het algemeen tegen het leven. Allemaal te bourgeois.Op een bijeenkomst van de SDS gaf ik lezingen over Wilhelm Reich en over we deze ideeën zouden kunnen uitwerken en het eventueel beter doen.
Na drie dagen vroeg ik hoe we een nieuw systeem voor fabrieken zouden kunnen opzetten. Het antwoord was dat de arbeiders het zelf zouden moeten doen. Ze hebben geen idee hoe het systeem werkt. Toen ik op en universiteit speelde met Amon Duul flipte mijn radikale vrienden uit. Een popgroep is wel het toppunt van burgerlijkheid. Nu ik met Vera samenwoon ben ik helemaal verloren voor de revolutie. Vera is namelijk topmodel die onder de naam Veruschka in Vogue en Playboy en dat soort bladen verschijnt.
Vera heeft nooit willen doen wat fotografen vroegen. Ze heeft altijd haar eigen projekten gedaan. Samen met de man waarmee ze samenleefde maakte ze de foto’s die ze graag wilde maken. Zij was de eerste die haar hele lichaam beschilderde. Zo verscheen er in Playboy een ongelooflijke serie waarin Vera haar lichaam als een slang beschilderde en ze als een slang in de bomen hing. Of als een panter onder de takken van een reuzeboom sloop, als een rots beschilderd tussen de rotsen lag etc.
Ze heeft al een tijd niet gewerkt en stil in het overweldigend land van Bavaria gewoond in plaats van in New York, Rome en Parijs. Nu is ze op weg naar de manager van Jean Shrimpton om weer aan het werk te gaan. Haar ideeën te realiseren en geld te verdienen voor films die Holger en zij willen maken.